Oordeelloosheid

Oordeelloosheid…

We zijn allemaal docenten en studenten en leren, groeien en werken samen….

Yes! Zo werkt het wel. Ik ben coach, maar ik word ook gecoacht. Ik heb veel opleidingen gedaan, maar ik volg ook nog regelmatig cursussen en opleidingen. Anders kan ik niet doorleren en doorgroeien en ontwikkelen. Hoe meer ik weet, hoe meer ik heb om te delen.. En dan nog.. ook al zouden we niet naar een coach gaan of een opleiding volgen, dan nog zijn we allemaal docenten en studenten. En leren, groeien en werken we samen. We leren van elkaar. We zijn elkaars spiegel. Niemand is daarom beter dan een ander, of minder dan een ander..

Maar waarom lopen er dan toch zoveel mensen rond met een minderwaardigheidscomplex, faalangst, bindingsangst, verlatingsangst of andere angsten?

Omdat er oordelen zijn…. We hebben vaak ergens een mening over, een oordeel… zelfs over onszelf. Dit gaat de hele dag door. Iedereen wordt beoordeeld. Dit begint al vroeg. Thuis en op school. Goed zo, je kunt fietsen! Natuurlijk is dat mooi als je kunt fietsen, maar zou het ook goed zijn zonder de fiets?

Oordeelloos zijn kan zo moeilijk zijn als je het zelf maakt.. Het is wel iets wat ik nastreef en wat je kunt leren. Maar ook mij lukt dat niet altijd. Vaak hebben we een oordeel omdat we iets in onszelf niet willen zien. Het is dan ook makkelijker om met de vinger naar iemand anders te wijzen, iemand of iets anders de schuld te geven, een mening ergens over te hebben.. dan naar onszelf te kijken. Wat is het dat je wordt geraakt? Vaak refereert het naar een gebeurtenis die ooit plaats heeft gevonden in ons leven.
Bijvoorbeeld…. je werd aan de kant gezet voor een ander.. Dat doet pijn.

Maar, is dat wel zo? Werd je wel aan de kant gezet? Of pasten jullie gewoon niet bij elkaar en is het eigenlijk een cadeau dat je niet meer met diegene samen bent? We zijn allemaal elkaar spiegels, leren van elkaar. Soms komt iemand tijdelijk op je pad om je dingen te leren of met je te delen.. en is het nu weer tijd om elkaar los te laten.

Toch schieten we vaak in onze pijn en zien we niet meer wat er werkelijk gebeurt. We voelen ons verscheurd, hebben hartenpijn, worden liefdesbang… we durven een nieuw persoon niet meer goed te vertrouwen.. We durven geen relatie meer aan te gaan… Waarom zetten we dit vast in ons systeem als een negatieve gebeurtenis? Wat is het dat we zo afhankelijk zijn geworden van anderen? Wat zegt dit over jezelf?

Hoe mooi zou het zijn om oordeelloos te zijn, ook naar jezelf? Waarom deze gebeurtenis niet ontvangen als cadeau? “Bedankt Universum voor wat ik mocht leren..” en weer verder leven in liefde.. Open en ontvankelijk… om wederom te mogen ontvangen. Vol kracht en liefde.

Elk mens is uniek en elk mens heeft waarde. Het kindje van een goede vriendin van me heeft het syndroom van Down. Toen het kindje geboren was, kreeg ze negatieve reacties. Als ik naar hem kijk denk ik: “prachtig kind, hij doet precies waar hij zin in heeft. Hij rent, speelt, onderzoekt, vindt uit, huilt als hij moet huilen, lacht als hij blij is, knuffelt als hij wil knuffelen. Een mooi voorbeeld van oordeelloos zijn. Hij is oordeelloos. Hij is precies zoals hij is. Dus juist deze kinderen hebben mooie dingen om aan ons te laten zien. Hij is zeker niet minder waard dan enig ander.

Ook ik leer dagelijks van mijn cliënten en coachees. Zij zijn waardevol voor mij. Ik krijg zeer regelmatig inzichten en heb de eer om mooie en minder mooie lessen met hen mee te maken. Natuurlijk is het mooi als het positief is, maar niet alles kan positief zijn… Zonder duisternis zijn de sterren onzichtbaar. Zonder onze lessen zijn we uitgeleerd. Laten we dankbaar zijn, voor wat het Universum ons te bieden heeft.

De grootste les in dit leven is leren houden van jezelf. Zorgen voor jezelf. Jezelf accepteren en omarmen zoals je bent.. Daarnaast kun je delen, leren, groeien en samen werken.

Elk mens is uniek. Elk mens heeft waarde.. Elk oordeel zegt iets over jezelf. Er is niks goed en er is niks fout. Alles is goed. Welke les mag jij nog leren?

We zijn allemaal docenten en studenten en leren, groeien en werken samen…!

Liefs, Marieke